Blogverhaaltjes over de Huppelhoevewartjes
Tot nooit meer, Crunchje :-(
Crunchje, mijn allerliefste Walt Disneywartje, is vorige week (24/7/23) vertrokken naar nooit meer 
. Net geen 15.5 jaar is ze geworden, en elke minuut daarvan heeft ze genoten van het leven en ik van haar.
In haar jonge jaren de allergrootste deugniet en allergrootste clown (mijn blog staat vol Crunchjesverhalen ) – met ouder worden raakte ze haar allergrootste streken wat kwijt maar nooit haar gevoel dat ze toch nét even buiten de wet stond op alle gebied : op het strand netjes bij me blijven als er een hond aankwam maar dan toch quasi toevallig een zodanige bocht maken tijdens het verderlopen dat ze – oh wat een toeval – tóch bij die hond uitkwam. Of quasi verstrooid ergens staan snuffelen en dan pas na 5 keer roepen met een ontwapenend smoeltje aan komen zetten : ‘boos zijn, op míj?? Hoe zou je dat nu kunnen? ’Of erger : vreemde teven ‘bij hun schabbernak’ pakken als ik maar éventjes niet voldoende op haar lette, dat was haar hele leven haar absolute hobby, eentje die ik niet kon waarderen en waar ze tot haar grote spijt ook maar zelden de kans toe heeft gehad maar als ze die ook maar enigszins zag dook ze erop met een big smile.
Dat ‘Walt Disneywartje’ sloeg dan ook vooral op haar schattige smoeltje, in het Vlaams zeggen we dan ‘je zou haar onz’ Here geven zonder biechten’, want qua pittigheid was ze verre van een Walt Disneyfiguurtje. Waken was haar absolute passie, en ze schroomde ook niet om als het (volgens haar) nodig was te bewijzen dat ze het meende.
Toen de aannemers hier pas begonnen met de verbouwing en haar de eerste keer zagen moesten ze hard lachen toen ik hun voor haar waarschuwde : ‘hahaha, zo’n hondje, nee, dáár hebben we geen schrik voor’. Dat duurde welgeteld twee minuten, tot Crunch het nodig vond om haar kaken op 1 cm van het been van één van hen dicht te klappen : ze hebben haar nooit meer uitgelachen.
Maar ze had ook een vreselijk lieve kant, voor mij was ze nog liever dan ze eruit zag, en een vreselijke knuffelkont, de bijnaam die ik haar gaf was ‘trekijzeroogjes’ : áltijd als ze in haar mand lag en ik kwam langs bleven die oogjes me aanstaren terwijl ik langsliep, ik moest en zou even bij haar stoppen voor haar vijfduizendste knuffel van die dag. En voor puppen was ze vooral in haar jonge jaren de supernanny, niks konden ze misdoen bij haar.
Ze bleef ook tot op hoge leeftijd speels, en niemand kon zo vertederend grijnzen als zij, juist het feit dat die smile de laatste dagen van haar gezichtje verdween waren een teken aan de wand : haar nieren gaven het op, ze werd misselijk, dus dat kon natuurlijk niet.
Ik ga haar vreselijk missen, 15 jaar van mijn leven, dat is een zeer lange tijd om verknocht te zijn aan elkaar, en voor mij stopt dat na vandaag niet maar het doet vreselijk pijn.
Onderstaande foto’s aanklikken voor groot formaat
Pupjes voor het eerst naar buiten – met ‘tante’ Karma
De pupjes zijn nu (22/5/23) 3.5 week jong en gingen voor het eerst naar buiten – mét mooi weer, en mét een super enthousiaste ‘tante’ Karma die zich maar al te graag aanbood als gids 😆 .
Prachtig ook hoe ze aan het begin van het filmpje even duidelijk terechtgewezen wordt door haar/hun moeder Plezantje omdat ze het een beetje té gek maakt en daar netjes rekening mee houdt ❤ .
Karma en Het Beest
Karma is zo slim dat ze daardoor toch weer dom genoeg was om zichzelf te verraden 
. Een poosje terug had een vriendin een speelbeest meegebracht voor de pupjes, en dat had ik op de keukentafel gelegd, wegens – uiteraard – nog even niet nodig. Lag er al een paar dagen, niks aan de hand.
Kom ik net de keuken binnen, zie ik Het Beest op één van de hondenplekjes liggen, een plek waar ze allemaal wel eens liggen dus dat verraadde niks.
Dus wie was de dader? Karma lag in de keuken, niet bij het beest dus, maar uiteraard verdacht ik haar als eerste, hoewel – en net dat was vreemd – ze zelfs nog nooit eten van de keukentafel heeft gepikt.
Dus vroeg ik :
‘Wat ligt dat beest daar te doen, wie heeft dat beest gepikt??’
Enige reactie, van Karma :
‘Kwispel, kwispel, kwispel…’
Ik nog eens hetzelfde gevraagd, Karma weer dezelfde reactie, nog steeds verdacht maar geen bewijs dus.
Dus vroeg ik :
‘Waar ligt dat beest?? Geef eens hier!!’
Karma draaide met een ruk haar hoofd om, richting beest : ‘dáár ligt het baasje…..!’
Verraden Karma, eigen schuld, dikke bult, je moest maar zo slim niet zijn!!’
De pupjes zijn gearriveerd!!
Donderdag 27/4/23 (natuurlijk ‘s nachts – de nacht van woensdag op donderdag) werden Plezantje’s pupjes geboren, wel op de vooraf uitgerekende dag maar jammer genoeg liep de geboorte niet van een leien dakje : het werd een keizersnee 🙁 . Zeer frustrerend, want de reden waarom pup 2 besloot om niet door te schuiven was/is zeer onduidelijk : Plezantje leek normale weeën te hebben maar raakte na 3 uur persen (en dan had de eerste pup er ook al 2 uur over gedaan) compleet oververmoeid, er zat niets anders op dan in te grijpen.
Met ‘Pitoet’ onder mijn trui op mijn buik togen we – na telefonisch overleg – naar de spoed, en daar werden nog 5 pupjes gehaald. Gelukkig had de verdoving weinig effect op hen (of ze schrokken zich een bult van mij 😆 ), ze waren in ieder geval makkelijk wakker en aan het ademen te krijgen : so far, so good.
Moeder en kindertjes weer in de auto geladen, thuis de werpkist verschoond en het zestal erin gelegd, en dan Plussie (die amper wakker was uit de narcose) erbij gehaald. Ze twijfelde geen seconde en ging meteen bij de pupjes liggen, en die pakten hun spreekwoordelijke ‘mes en vork’ en vielen aan op hun eerste feestmaal : een rijkelijk met melk gevulde uier.
Ze zijn nu (1/5/23) 4 dagen oud en groeien als kooltjes, Plussie-en-pups stellen het gelukkig super en hebben er allang geen idee meer van dat hun leven even aan een zijden draadje hing.
Zes pupjes : 4 reutjes, twee teefjes, en de nestnaampjes zijn achtereenvolgens : Pitoet, Mr. Stip, Uitroeptekentje en Dikkopje, en dan Tannienetje en MiniMafje.
Kijk en geniet van de eerste foto’s – en vooral – voorál!! – het überzoete filmpje <3 <3 !
(foto’s aanklikken voor groot formaat)
Plezantje en de geklutste pupjes
9 april 2023 : Plezantje is nu ruim 6 weken drachtig en vandaag deden we haar laatste (korte) fietstochtje voor de komende paar maand. Ze begon nog heel enthousiast maar gaandeweg begon haar buik haar zo te zien toch wat in de weg te zitten. Met een beetje pech (of geluk?) krijgen we nu ‘geklutste pupjes’ : vooraan blond en achteraan zwart/bruin, of omgekeerd, of gewoon patchwork van de verschillende kleuren 😀 .
Op naar de laatste loodjes!!
(foto’s aanklikken voor groot formaat en tekst)
Karma en de kutmuis
SuperPlussie ‘aan het werk’
Eentje van afgelopen herfst dat nog ‘in wacht’ stond :
Plussie was weer een keer SuperPlussie vandaag 
: ik ging met de drie jongste (nu ja, Mafje is ook al 9 dus ondertussen ook al niet meer zo piep) vandaag weer een keer fietsen (hoerrraaa voor het milde herfstzonnetje!) en bij de grote fietsronde van 10km is er halverwege een stop aan een strandje waar ‘mijn huiskreek’ uitmondt. Het was vloed, dus voor de honden ideaal voor een verfrissingszwem in die kreekmonding, en in de herfstzon had ik mijn trui niet meer nodig dus ik legde hem even neer terwijl ik met de honden de golfbrekerhelling afging.
Ja, duhuhh, ‘even’, dat kwam niet goed natuurlijk, dus ik kwam er op de terugweg achter dat de trui eenzaam achtergebleven was 
.
Thuisgekomen ging ik onmiddellijk terug met de auto en nam Plezantje mee (omdat zij en Crunch niet zonder mijn aanwezigheid bij elkaar kunnen) en boven op de dijk aangekomen zag ik dat…..mijn trui niet lag waar ik hem verwachtte. Potver, al meegenomen tijdens dat half uurtje?
Dus de dijk af richting kreekmonding en Plezantje daalde de helling af richting kreek – ze wilde nog eens zwemmen dacht ik.
Maar neeeee, wát had mevrouw in de smiezen? Iets wat ik niet kon zien van waar ik liep : MIJN TRUI, die ze zomaar zonder dat ik iets zei of gezegd had opraapte en bij me kwam brengen!! Niet normaal, Plussie, ik wist al dat je slim was maar dit deed er nog een schepje bovenop 
.
(De foto’s zijn natuurlijk van daarna thuis, en ik deed er ook nog een paar grappige bij van tijdens ‘the making of’ ).
Ahhh, lief Plezantje
Daarnet Karma en Plezantje : ik sta in de tuin en neem mijn trui van een paaltje (waar hij werkloos hing wegens te warm), in mijn andere hand had ik al een lege emmer.
Mijn honden weten allemaal dat er iets te verdienen is met ‘spullen dragen’ dus meteen staan Karma en daarna Plezantje voor me : ‘ikke, ikke!’ . Karma was eerst, dus ik rol mijn trui in een behapbaar modelletje en geef hem haar, en onder aanmoediging (want ze durft er nog wel eens een potje van maken) gaan we richting achterdeur. Daar zet ik gauw de emmer neer terwijl ik – Karma aanmoedigend – met haar meeloop naar binnen richting koekjeskast, waar ze me haar vlekkeloos gedragen (letterlijk en figuurlijk) buit afgeeft. ‘Goéd zo, Karmaaaa!!!!!!’, en ik neem de koekjespot.
Zie ik plots achter me Plezantje verschijnen met de emmer die ik snelsnel bij de deur had achtergelaten, aaaahhhh, Plussie toch 
.
mislukte wandeling voor Relax
Gisteren, mooi weer, dus met heel de ploeg Huppelhoefjes op wandel naar een natuurgebiedje. Het is altijd genieten om hen te zien genieten, ze kunnen nooit genoeg krijgen van het op en neer rennen, snuffelen en intens hun hondenkrant lezen.
Ondanks dat het pas late voormiddag was werd het al redelijk warm, dus op een gegeven moment vond Karma (Karma natuurlijk 
) toch ergens een doorgang tussen het riet om in een – veel dieper – naastgelegen beekje wat af te koelen. Goed idee, vonden Plezant en Mafje, dus plons, plons, spetter, spetter.
Relax (ruim 12) wordt wat zwakker op de achterhand en is al een hele poos voorzichtiger geworden met dit soort moeilijke afdalingen, dus ik liet haar even kijken in de overtuiging dat ze er niet in zou gaan. Fout gedacht : woesj, en daar liet ze zich zakken in de diepte, ruim 2 meter lager…Ik voorzag natuurlijk al dat ik zou moeten helpen om haar weer op de kant te krijgen, maar het bleek nog ietsjes moeilijker dan gedacht 
.
Iedereen was eruit dus zij wilde ook. Ik hield mij met mijn ene hand vast aan wat rietstengels en reikte met de andere zover mogelijk, gezellig tussen pakken brandnetels. Eerst probeerde ik haar, terwijl ze een klimpoging deed, te ondersteunen bij haar nekvel maar dat lukte niet, dan maar aan de halsband. Ze was er bíjna maar spartelde zó hard terwijl ze de laatste meter probeerde omhoog te glibberen dat ik mijn greep moest lossen : *plonsss*, terug bij af…
Er zat maar één ding op : ik moest erin, dan zou ik haar een kontje geven, had ik al vaker gedaan met stuntelende oudere hondjes dus dat moest goedkomen. Maar dat kwam het niet. Relax was ondertussen zo uitgeput dat ze er zelfs niet eens meer wilde aan beginnen, hoe ik ook pleitte en probeerde om haar te laten merken dat ik haar de (bijna loodrechte) modderhelling wilde opduwen. Ze liep in tegendeel zelfs verder de beek in op zoek naar een makkelijker uitgang – waarvan ik wist dat die er niet was – en ik moest behoorlijk brullen om haar op andere gedachten te brengen en haar terug te krijgen. Ondertussen zag ik stilaan de paniek in haar ogen, zó on-Relax, dus dat wilde heel wat zeggen. De rest van de bende had absoluut ook in de gaten dat er vanalles niet klopte en zowel Plezantje, Mafje als Karma sprongen herhaaldelijk terug in de beek om bij haar te gaan checken : ‘Wat scheelt er? Kom dan!!’ Zelfs ouwe Crunchje (14) stond op het punt om dan toch ook maar eens beneden te gaan kijken….. ‘Néééé, Crunch!!!!! Wègggggg!!!!!!!! 😮 😮 !!!!’
Zo stonden we daar toch een poosje, Relax totaal moedeloos en ik mijn hersenen aan het pijnigen hoe we dit konden oplossen. Tot ze, bij de zoveelste poging, toch weer wat begon mee te werken en ik dus zo hard ik kon een loodzware, kletsnatte en amper bewegende Relax omhoog probeerde te duwen tegen de glibberwand waarop zij totaal geen grip kreeg…… maar : HET LUKTE, uiteindelijk!!!!!!!
Pfiewwww, pfiewww, ‘Laxje toch, daar stond ze : totaal uitgeput en overstuur, bemodderd tot achter haar oren en onder de kleefkruidbolletjes maar ZE WAS ERUIT!!!!
