Blogverhaaltjes over de Huppelhoevewartjes
Karma en de kutmuis
SuperPlussie ‘aan het werk’
Eentje van afgelopen herfst dat nog ‘in wacht’ stond :
Plussie was weer een keer SuperPlussie vandaag 
: ik ging met de drie jongste (nu ja, Mafje is ook al 9 dus ondertussen ook al niet meer zo piep) vandaag weer een keer fietsen (hoerrraaa voor het milde herfstzonnetje!) en bij de grote fietsronde van 10km is er halverwege een stop aan een strandje waar ‘mijn huiskreek’ uitmondt. Het was vloed, dus voor de honden ideaal voor een verfrissingszwem in die kreekmonding, en in de herfstzon had ik mijn trui niet meer nodig dus ik legde hem even neer terwijl ik met de honden de golfbrekerhelling afging.
Ja, duhuhh, ‘even’, dat kwam niet goed natuurlijk, dus ik kwam er op de terugweg achter dat de trui eenzaam achtergebleven was 
.
Thuisgekomen ging ik onmiddellijk terug met de auto en nam Plezantje mee (omdat zij en Crunch niet zonder mijn aanwezigheid bij elkaar kunnen) en boven op de dijk aangekomen zag ik dat…..mijn trui niet lag waar ik hem verwachtte. Potver, al meegenomen tijdens dat half uurtje?
Dus de dijk af richting kreekmonding en Plezantje daalde de helling af richting kreek – ze wilde nog eens zwemmen dacht ik.
Maar neeeee, wát had mevrouw in de smiezen? Iets wat ik niet kon zien van waar ik liep : MIJN TRUI, die ze zomaar zonder dat ik iets zei of gezegd had opraapte en bij me kwam brengen!! Niet normaal, Plussie, ik wist al dat je slim was maar dit deed er nog een schepje bovenop 
.
(De foto’s zijn natuurlijk van daarna thuis, en ik deed er ook nog een paar grappige bij van tijdens ‘the making of’ 
).
Ahhh, lief Plezantje
Daarnet Karma en Plezantje : ik sta in de tuin en neem mijn trui van een paaltje (waar hij werkloos hing wegens te warm), in mijn andere hand had ik al een lege emmer.
Mijn honden weten allemaal dat er iets te verdienen is met ‘spullen dragen’ dus meteen staan Karma en daarna Plezantje voor me : ‘ikke, ikke!’ . Karma was eerst, dus ik rol mijn trui in een behapbaar modelletje en geef hem haar, en onder aanmoediging (want ze durft er nog wel eens een potje van maken) gaan we richting achterdeur. Daar zet ik gauw de emmer neer terwijl ik – Karma aanmoedigend – met haar meeloop naar binnen richting koekjeskast, waar ze me haar vlekkeloos gedragen (letterlijk en figuurlijk) buit afgeeft. ‘Goéd zo, Karmaaaa!!!!!!’, en ik neem de koekjespot.
Zie ik plots achter me Plezantje verschijnen met de emmer die ik snelsnel bij de deur had achtergelaten, aaaahhhh, Plussie toch 
.
mislukte wandeling voor Relax
Gisteren, mooi weer, dus met heel de ploeg Huppelhoefjes op wandel naar een natuurgebiedje. Het is altijd genieten om hen te zien genieten, ze kunnen nooit genoeg krijgen van het op en neer rennen, snuffelen en intens hun hondenkrant lezen.
Ondanks dat het pas late voormiddag was werd het al redelijk warm, dus op een gegeven moment vond Karma (Karma natuurlijk 
) toch ergens een doorgang tussen het riet om in een – veel dieper – naastgelegen beekje wat af te koelen. Goed idee, vonden Plezant en Mafje, dus plons, plons, spetter, spetter.
Relax (ruim 12) wordt wat zwakker op de achterhand en is al een hele poos voorzichtiger geworden met dit soort moeilijke afdalingen, dus ik liet haar even kijken in de overtuiging dat ze er niet in zou gaan. Fout gedacht : woesj, en daar liet ze zich zakken in de diepte, ruim 2 meter lager…Ik voorzag natuurlijk al dat ik zou moeten helpen om haar weer op de kant te krijgen, maar het bleek nog ietsjes moeilijker dan gedacht 
.
Iedereen was eruit dus zij wilde ook. Ik hield mij met mijn ene hand vast aan wat rietstengels en reikte met de andere zover mogelijk, gezellig tussen pakken brandnetels. Eerst probeerde ik haar, terwijl ze een klimpoging deed, te ondersteunen bij haar nekvel maar dat lukte niet, dan maar aan de halsband. Ze was er bíjna maar spartelde zó hard terwijl ze de laatste meter probeerde omhoog te glibberen dat ik mijn greep moest lossen : *plonsss*, terug bij af…
Er zat maar één ding op : ik moest erin, dan zou ik haar een kontje geven, had ik al vaker gedaan met stuntelende oudere hondjes dus dat moest goedkomen. Maar dat kwam het niet. Relax was ondertussen zo uitgeput dat ze er zelfs niet eens meer wilde aan beginnen, hoe ik ook pleitte en probeerde om haar te laten merken dat ik haar de (bijna loodrechte) modderhelling wilde opduwen. Ze liep in tegendeel zelfs verder de beek in op zoek naar een makkelijker uitgang – waarvan ik wist dat die er niet was – en ik moest behoorlijk brullen om haar op andere gedachten te brengen en haar terug te krijgen. Ondertussen zag ik stilaan de paniek in haar ogen, zó on-Relax, dus dat wilde heel wat zeggen. De rest van de bende had absoluut ook in de gaten dat er vanalles niet klopte en zowel Plezantje, Mafje als Karma sprongen herhaaldelijk terug in de beek om bij haar te gaan checken : ‘Wat scheelt er? Kom dan!!’ Zelfs ouwe Crunchje (14) stond op het punt om dan toch ook maar eens beneden te gaan kijken….. ‘Néééé, Crunch!!!!! Wègggggg!!!!!!!! 😮 😮 !!!!’
Zo stonden we daar toch een poosje, Relax totaal moedeloos en ik mijn hersenen aan het pijnigen hoe we dit konden oplossen. Tot ze, bij de zoveelste poging, toch weer wat begon mee te werken en ik dus zo hard ik kon een loodzware, kletsnatte en amper bewegende Relax omhoog probeerde te duwen tegen de glibberwand waarop zij totaal geen grip kreeg…… maar : HET LUKTE, uiteindelijk!!!!!!!
Pfiewwww, pfiewww, ‘Laxje toch, daar stond ze : totaal uitgeput en overstuur, bemodderd tot achter haar oren en onder de kleefkruidbolletjes maar ZE WAS ERUIT!!!!
Zot Plezantje als oester
Een blooper van vrolijk Plezantje :
Gisteren, op de hondenschool, een prachtige actie van Plussie van het soort dat je 5000 (of zelfs 50 000) keer zou kunnen overdoen en die toch nooit meer zou lukken – hád er maar een camera op gestaan……
De honden moesten het oefeningetje ‘terug plaats’ doen, en die plaats was in een schelphelft van zo’n blauw plastic schelpe-bad-ding. Plusje is aan de beurt, ze gaat keurig liggen in het badje (is wel een beetje proppen voor haar formaat), ik stap weg en doe dan het standaard riedeltje van ‘zit voor’ – ‘naast’- en dan…….terugsturen ………..Plussie stuift richting plaatsje en je ziét haar denken ‘gohhhh, pies of keek, dit, ik zie van uuuuren ver waar mijn plaatsje is, kom, laat ik er een keertje een showtje van maken . Als ze er bijna is neemt ze plots een reuzensprong richting de schelphelft waar ze moet zijn en ploft neer in ‘af’, maar tegelijkertijd raakt de rand van die schelp de rand van zijn collega-helft die er los naast staat : die tweede helft vliegt door het geweld van haar landing in de lucht en landt – je raadt het al – exact boven de eerste helft, bovenop Plezantje dus, alleen haar kopje steekt nog uit haar zelfgemaakte oester.
Haar gezicht was goud waard : ‘Euhhh, was dit de bedoeling, er ging iets niet helemaal volgens plan geloof ik?’
‘Wahahahahahaaa, vrolijke Plussie, we zouden de oefening zo kunnen aanpassen dat het zo moet maar dat lukt je dan vanzelevensdagen niet meer .'(en uiteraard heb ik daar geen foto van, maar wel een vrolijkePlussiekop)
De Huppelhoefjes en de fazanten
Karma lijkt op Trump…….
Oh jee, Karma krijgt Trumpiaanse neigingen 
!
Deze morgen moest ik haar weer eens ‘onder haar voeten geven’ omdat ze voor de vijf miljardste keer achter één van de katten aanzat, en een minuut later, toen ik op het hondenbed zat om Mafje haar ochtendknuffel te geven kwam madame stilletjes op het bed gekropen, ging achter mij zitten en legde als het braafste meisje van de klas haar kop op mijn schouder en tegen mijn gezicht. Haar hele lichaamstaal zei alleen maar ‘ik ben het allerbraafste meisje, niemand is braver dan ik, liever zijn dan ik kan gewoon niet, ik ben al mijn hele leven de braafste, niemand zal ooit liever zijn, ik ben de braafste in deze kamer, mensen staan er altijd versteld van hoe braaf ik wel ben!’
‘Ja, Karma, ik geloof je………………………’
Het tuincentrum, pup Karma en het plastieken paard….. :
– Ik : ‘kom Karma, is niets hoor, we gaan er gewoon langs’
– Karma : ‘Wa-aattt, ik, daarlangs? Van mijn levensdagen niet !!!!’
– ‘Jawel, Karma, kom maar – *trektrek*
– ‘Trek maar wat je wil, ik ga niéttttt 😱 !!’
– ‘Kijk, Karma, we zijn er bijna, zie je, het is niets 
‘
– ‘we zijn er helemáállll niet bijna, ik ga in mijn achteruit, het is VANALLES!’
– ‘Is goed, dan zal ik mijn arm rond je leggen en duwen, kijk, nu zijn we er echt, meer nog, we zijn er bijna voorbij!’
– ‘Voorbij, voorbij?? Ik wil helemaal niet voorbij, ik moet dat zien en ruiken, láát mij 🧐 !’
– ‘Goed zo Karmpje, ik zei het toch dat het niet gevaarlijk was?’
– ‘Ja, dat zie en ruik ik nu ook – *snuffsnufsnuffffffff* 🤥 ‘
– ‘Kom Karma, we gaan verder’
– ‘Nééééé, we gaan niét verder, ik wil terug naar het plastieken paard, zoiets interessants heb ik nog nóót gezien 🤓 ! ¨snuffffffffffffff* ‘ – oké, goed, ik kom mee…..offuhhhh, néé, ik kom niét mee, ik ga nog eens terug, echt hoor, niet te schatten dat paard, zooo leukkkkkk, mag ik ook zo’n paard, baasjuhh 😍 ?’
Ma Plezantje, dochtertje Karma en ‘het tunneltje’
Sedert dat de laatste pup vertrokken was lag het tunneltje er eenzaam en verlaten bij dus ik had al lopen denken om het weg te gooien, maar dan moet je geen twee gedachtenlezende honden hebben natuurlijk 😁
En oma Relax dacht er het hare van….