mislukte wandeling voor Relax

Gisteren, mooi weer, dus met heel de ploeg Huppelhoefjes op wandel naar een natuurgebiedje. Het is altijd genieten om hen te zien genieten, ze kunnen nooit genoeg krijgen van het op en neer rennen, snuffelen en intens hun hondenkrant lezen.
Ondanks dat het pas late voormiddag was werd het al redelijk warm, dus op een gegeven moment vond Karma (Karma natuurlijk ) toch ergens een doorgang tussen het riet om in een – veel dieper – naastgelegen beekje wat af te koelen. Goed idee, vonden Plezant en Mafje, dus plons, plons, spetter, spetter.

Relax (ruim 12) wordt wat zwakker op de achterhand en is al een hele poos voorzichtiger geworden met dit soort moeilijke afdalingen, dus ik liet haar even kijken in de overtuiging dat ze er niet in zou gaan. Fout gedacht : woesj, en daar liet ze zich zakken in de diepte, ruim 2 meter lager…Ik voorzag natuurlijk al dat ik zou moeten helpen om haar weer op de kant te krijgen, maar het bleek nog ietsjes moeilijker dan gedacht .
Iedereen was eruit dus zij wilde ook. Ik hield mij met mijn ene hand vast aan wat rietstengels en reikte met de andere zover mogelijk, gezellig tussen pakken brandnetels. Eerst probeerde ik haar, terwijl ze een klimpoging deed, te ondersteunen bij haar nekvel maar dat lukte niet, dan maar aan de halsband. Ze was er bíjna maar spartelde zó hard terwijl ze de laatste meter probeerde omhoog te glibberen dat ik mijn greep moest lossen : *plonsss*, terug bij af…

Er zat maar één ding op : ik moest erin, dan zou ik haar een kontje geven, had ik al vaker gedaan met stuntelende oudere hondjes dus dat moest goedkomen. Maar dat kwam het niet. Relax was ondertussen zo uitgeput dat ze er zelfs niet eens meer wilde aan beginnen, hoe ik ook pleitte en probeerde om haar te laten merken dat ik haar de (bijna loodrechte) modderhelling wilde opduwen. Ze liep in tegendeel zelfs verder de beek in op zoek naar een makkelijker uitgang – waarvan ik wist dat die er niet was – en ik moest behoorlijk brullen om haar op andere gedachten te brengen en haar terug te krijgen. Ondertussen zag ik stilaan de paniek in haar ogen, zó on-Relax, dus dat wilde heel wat zeggen. De rest van de bende had absoluut ook in de gaten dat er vanalles niet klopte en zowel Plezantje, Mafje als Karma sprongen herhaaldelijk terug in de beek om bij haar te gaan checken : ‘Wat scheelt er? Kom dan!!’ Zelfs ouwe Crunchje (14) stond op het punt om dan toch ook maar eens beneden te gaan kijken….. ‘Néééé, Crunch!!!!! Wègggggg!!!!!!!! 😮 😮 !!!!’

Zo stonden we daar toch een poosje, Relax totaal moedeloos en ik mijn hersenen aan het pijnigen hoe we dit konden oplossen. Tot ze, bij de zoveelste poging, toch weer wat begon mee te werken en ik dus zo hard ik kon een loodzware, kletsnatte en amper bewegende Relax omhoog probeerde te duwen tegen de glibberwand waarop zij totaal geen grip kreeg…… maar : HET LUKTE, uiteindelijk!!!!!!!

Pfiewwww, pfiewww, ‘Laxje toch, daar stond ze : totaal uitgeput en overstuur, bemodderd tot achter haar oren en onder de kleefkruidbolletjes maar ZE WAS ERUIT!!!!