Een blooper van vrolijk Plezantje : Gisteren, op de hondenschool, een prachtige actie van Plussie van het soort dat je 5000 (of zelfs 50 000) keer zou kunnen overdoen en die toch nooit meer zou lukken – hád er maar een camera op gestaan……
De honden moesten het oefeningetje ‘terug plaats’ doen, en die plaats was in een schelphelft van zo’n blauw plastic schelpe-bad-ding. Plusje is aan de beurt, ze gaat keurig liggen in het badje (is wel een beetje proppen voor haar formaat), ik stap weg en doe dan het standaard riedeltje van ‘zit voor’ – ‘naast’- en dan…….terugsturen ………..Plussie stuift richting plaatsje en je ziét haar denken ‘gohhhh, pies of keek, dit, ik zie van uuuuren ver waar mijn plaatsje is, kom, laat ik er een keertje een showtje van maken . Als ze er bijna is neemt ze plots een reuzensprong richting de schelphelft waar ze moet zijn en ploft neer in ‘af’, maar tegelijkertijd raakt de rand van die schelp de rand van zijn collega-helft die er los naast staat : die tweede helft vliegt door het geweld van haar landing in de lucht en landt – je raadt het al – exact boven de eerste helft, bovenop Plezantje dus, alleen haar kopje steekt nog uit haar zelfgemaakte oester.
Haar gezicht was goud waard : ‘Euhhh, was dit de bedoeling, er ging iets niet helemaal volgens plan geloof ik?’ ‘Wahahahahahaaa, vrolijke Plussie, we zouden de oefening zo kunnen aanpassen dat het zo moet maar dat lukt je dan vanzelevensdagen niet meer .'(en uiteraard heb ik daar geen foto van, maar wel een vrolijkePlussiekop)
Deze morgen moest ik haar weer eens ‘onder haar voeten geven’ omdat ze voor de vijf miljardste keer achter één van de katten aanzat, en een minuut later, toen ik op het hondenbed zat om Mafje haar ochtendknuffel te geven kwam madame stilletjes op het bed gekropen, ging achter mij zitten en legde als het braafste meisje van de klas haar kop op mijn schouder en tegen mijn gezicht. Haar hele lichaamstaal zei alleen maar ‘ik ben het allerbraafste meisje, niemand is braver dan ik, liever zijn dan ik kan gewoon niet, ik ben al mijn hele leven de braafste, niemand zal ooit liever zijn, ik ben de braafste in deze kamer, mensen staan er altijd versteld van hoe braaf ik wel ben!’ ‘Ja, Karma, ik geloof je………………………’
– Ik : ‘kom Karma, is niets hoor, we gaan er gewoon langs’
– Karma : ‘Wa-aattt, ik, daarlangs? Van mijn levensdagen niet !!!!’
– ‘Jawel, Karma, kom maar – *trektrek*
– ‘Trek maar wat je wil, ik ga niéttttt 😱 !!’
– ‘Kijk, Karma, we zijn er bijna, zie je, het is niets ‘
– ‘we zijn er helemáállll niet bijna, ik ga in mijn achteruit, het is VANALLES!’
– ‘Is goed, dan zal ik mijn arm rond je leggen en duwen, kijk, nu zijn we er echt, meer nog, we zijn er bijna voorbij!’
– ‘Voorbij, voorbij?? Ik wil helemaal niet voorbij, ik moet dat zien en ruiken, láát mij 🧐 !’
– ‘Goed zo Karmpje, ik zei het toch dat het niet gevaarlijk was?’
– ‘Ja, dat zie en ruik ik nu ook – *snuffsnufsnuffffffff* 🤥 ‘
– ‘Kom Karma, we gaan verder’
– ‘Nééééé, we gaan niét verder, ik wil terug naar het plastieken paard, zoiets interessants heb ik nog nóót gezien 🤓 ! ¨snuffffffffffffff* ‘ – oké, goed, ik kom mee…..offuhhhh, néé, ik kom niét mee, ik ga nog eens terug, echt hoor, niet te schatten dat paard, zooo leukkkkkk, mag ik ook zo’n paard, baasjuhh 😍 ?’
Sedert dat de laatste pup vertrokken was lag het tunneltje er eenzaam en verlaten bij dus ik had al lopen denken om het weg te gooien, maar dan moet je geen twee gedachtenlezende honden hebben natuurlijk 😁
Elke morgen komt Relax na het ontbijt binnen nog even nasoezen in haar mandje en élke morgen staan haar 2 dochters daarna in een superlief welkomscomité voor haar klaar als ze weer naar buiten gaat – wie zei daar dat dieren geen emoties hebben?
(Op het einde van het filmpje moet zelfs ‘Groot Beest’ van Plezantje even mee goedemorgen zeggen )
De aanloop naar de loopsheidstoestanden was deze keer erg spannend : de dekking was bij de vorige loopsheid mislukt (Plezantje stond als een huis maar dat kon de reu jammer genoeg onvoldoende bekoren) dus ontgoocheling aan alle kanten, mensen op de wachtlijst die je persé niet weer wil teleurstellen en mevrouw Plezantje die daarbij deze keer de spanning ook nog wat dacht op te voeren door pas 3 weken na de verwachte datum loops te worden…..
En dan uiteindelijk toch, dus op naar de verhoopte ‘pa Hovawart’ : Cartos van de Sixenburg.
Cartos was nog een groentje wat loopse aangelegenheden betreft maar goed, het is een schat van een (prachtige) reu dus ik wilde hem met plezier zijn kunnen laten bewijzen.
En of hij dat deed………………zelfs een beetje té goed, hahaha. Ik heb tijdens mijn hele fokverleden al heel wat varianten op dekproblemen meegemaakt maar deze miste ik nog in mijn verzameling : een dekking die niet lukt omwille van een té enthousiaste reu 😊 :
Plezantje had volgens haar boekje 3 dagen om te feesten – we kwamen aan op haar eerste dag, op vrijdagmorgen. Al snel bleek dat Cartos de correcte dektechniek vooraf goed had ingestudeerd (achterpoten zo dicht mogelijk bij je vriendinnetje’s achterpoten, héél belangrijk axioma!) maar één essentiële pagina uit zijn cursus bleek verloren te zijn gegaan : ‘hoe houd ik me in tot ik het magische gaatje heb gevonden ’.
Vrijdag was een drukke studiedag voor hem, eentje met veel plezier én frustratie want zijn kindertjes-in-spe kwamen overal terecht, behalve waar ze moesten – arme, arme kindertjes. En ook de nacht bracht hem weinig wijsheid want zaterdagochtend volhardde hij nog altijd in dezelfde boosheid : tijd voor een ander actieplan dus want dat arme en geduldige Plezantje moest nu toch eindelijk een keer te weten komen hoe puppies écht gemaakt worden.
Er kwam een schaar en elastiekjes aan te pas en nee, we hebben Cartos’ werktuigen niet ingekort, maar wél zijn vacht die mij als een gordijn het zicht op de gang van zaken belemmerde. Plusje’s broek(vacht) werd door Geraldine vakkundig tot twee prachtige knotjes gereduceerd en zo trokken we na een pauze in de namiddag weer aan het werk, zeer tot vreugde van ‘de verloofdes’.
En jaaaaaaaa hoor, nu ik wat zicht kreeg op de zaak (en dat mag je dus letterlijk nemen) kon ik op ‘le moment suprême’ hier en daar wat bijsturen en huppakee : éindelijk het gaatje te pakken, de eerste geslaagde dekking was een feit, oefffff!!!
Dat vroeg om champagne natuurlijk, én om een herhaling van zetten op zondagmorgen met als resultaat twee blije en tevreden hondjes en nog blijere en tevredener baasjes – yesyesyessss, let’s hope and pray for puppietjes over twee maand!
Beide hoofdrolspelers, vermoeid en voldaan na gedane arbeid.
Pure concentratie tijdens het oefenen en warmdraaien 🙂 .
Even op wandel tussendoor. Reuen willen alleen maar méérrrrr als ze vrezen dat hun lief er vandoor gaat, dus eigenlijk was dit bedoeld als afrodisiacum 🙂 . Je kan trouwens goed zien dat Plezantje alleen maar wil staannnnnn in plaats van lopen, van zodra ze Cartos voelde ging ze in de remmen en meteen ‘in positie’.
‘Vogeltje gij zijt gevangen’, haha, dat komt ervan hè! Plezantje moet het wel heel bijzonder vinden want ze heeft eindelijk haar ogen eens open op een foto. (Cartos heeft overigens geen bochel maar is een stuk hoger dan Plezantje en moest dat verschil natuurlijk oplossen op een manier zonder zijn ‘pietje’ te breken).
Huppeldehuppel, ik weet éindelijk hoe het werkt – nu kan IK verder aan het werk!!
Even wassen en checken wat die daar allemaal heeft uitgespookt en of alles er nog zit.
Mooie Cartos, als daar geen leuke pupjes van komen weet ik het ook niet.
En lief ook nog eens.
Wahaha, de prachtige ‘broekknotjes’ van Plezantje – waar het wel of niet krijgen van pupjes allemaal kan van afhangen 🙂 !
Ik heb me gisterenavond kromgelachen om Crunchje 😀 – even de situatie schetsen:
Sinds een jaar of zo is het er hier ingeslopen dat de honden, als ze ‘s avonds naar binnen komen, nog een avondsnoepje kunnen verdienen door een ‘kunstje’ te doen. Dat idee is ooit ontsproten uit het brein van Mafje (what’s in a name) die al een paar jaar vond dat ze daar recht op had als ze onmiddellijk na het binnenkomen een knuffel (of bij uitbreiding wat dan ook) kwam brengen, en gaandeweg vonden de anderen dat ze daar ook recht op hadden dus tja 😛 .
In het geval van Plezantje en Tiestje is dat kunstje ‘ga zo snel mogelijk in de mand’ (hebben ze zelf bedacht) en voor Crunch en Relax vind ik ter plekke wat uit – vooral het arsenaal van Relax is zeer uitgebreid.
Nu kan Crunchje ook wel één en ander maar de puntjes op de i zijn voor haar niet (meer) zo nodig dus mijn gezeur om die puntjes er wel op te zetten vindt ze…. wel ja, gezeur dus. Dus zowat elke avond hebben we even een discussiepuntje : ze zit niet recht genoeg voor, of krom naast, of draait haar kont niet genoeg naar achteren bij het achteruit aan de voet meedraaien – je ziet het : stuk voor stuk Hoogst Belangrijke Acties 😛 .
En dus had mevrouw daar gisterenavond wat op gevonden : haar actie was meteen een superduidelijke tekstballon die ik zó uit het honds kon vertalen als volgt :
– ik : ‘………………….’ (dat heet : ik stond in de houding om haar in ”kómmmmm vóóóórrrrrrrrr!’ te roepen maar kreeg er zelfs de kans niet toe)
– Crunchje : ‘Ja hoor, daar gaan we weer, dan zal ze weer één of andere houding verzinnen en dan ga ik voorzitten of naast of whatever en dan zal ik weer veel te krom zitten (of zo) voor mevrouw en dan gaat ze weer zeuren en dan dúúrt dat maar en dúúrt dat maar vóór ik mijn snoepje krijg – weet je wat, ik zal zélf eens een houding verzinnen, daar valt dan niets op aan te merken want ze bestaat nog niet, oh zo, hahaha 😛 😛 ‘ .
En promt stak dat stomme (slimme) beest haar neus vanaf mijn achterkant tussen mijn benen door, oogjes op mij geprikt : ‘kijk vrouwtje, ter plekke verzonnen en 100% zeker juist want IK heb zojuist beslist hoe dit moet *kijkt heel trots* !’
Wahahahahahaha, Crunch, onnózel beest, dat heb je hé-le-maal goed 😀 😀 😀 !!!!!!!!
: 
!
