Tot nooit meer, Crunchje :-(

Crunchje, mijn allerliefste Walt Disneywartje, is vorige week (24/7/23) vertrokken naar nooit meer . Net geen 15.5 jaar is ze geworden, en elke minuut daarvan heeft ze genoten van het leven en ik van haar.
In haar jonge jaren de allergrootste deugniet en allergrootste clown (mijn blog staat vol Crunchjesverhalen ) – met ouder worden raakte ze haar allergrootste streken wat kwijt maar nooit haar gevoel dat ze toch nét even buiten de wet stond op alle gebied : op het strand netjes bij me blijven als er een hond aankwam maar dan toch quasi toevallig een zodanige bocht maken tijdens het verderlopen dat ze – oh wat een toeval – tóch bij die hond uitkwam. Of quasi verstrooid ergens staan snuffelen en dan pas na 5 keer roepen met een ontwapenend smoeltje aan komen zetten : ‘boos zijn, op míj?? Hoe zou je dat nu kunnen? ’Of erger : vreemde teven ‘bij hun schabbernak’ pakken als ik maar éventjes niet voldoende op haar lette, dat was haar hele leven haar absolute hobby, eentje die ik niet kon waarderen en waar ze tot haar grote spijt ook maar zelden de kans toe heeft gehad maar als ze die ook maar enigszins zag dook ze erop met een big smile.

Dat ‘Walt Disneywartje’ sloeg dan ook vooral op haar schattige smoeltje, in het Vlaams zeggen we dan ‘je zou haar onz’ Here geven zonder biechten’, want qua pittigheid was ze verre van een Walt Disneyfiguurtje. Waken was haar absolute passie, en ze schroomde ook niet om als het (volgens haar) nodig was te bewijzen dat ze het meende.
Toen de aannemers hier pas begonnen met de verbouwing en haar de eerste keer zagen moesten ze hard lachen toen ik hun voor haar waarschuwde : ‘hahaha, zo’n hondje, nee, dáár hebben we geen schrik voor’. Dat duurde welgeteld twee minuten, tot Crunch het nodig vond om haar kaken op 1 cm van het been van één van hen dicht te klappen : ze hebben haar nooit meer uitgelachen.

Maar ze had ook een vreselijk lieve kant, voor mij was ze nog liever dan ze eruit zag, en een vreselijke knuffelkont, de bijnaam die ik haar gaf was ‘trekijzeroogjes’ : áltijd als ze in haar mand lag en ik kwam langs bleven die oogjes me aanstaren terwijl ik langsliep, ik moest en zou even bij haar stoppen voor haar vijfduizendste knuffel van die dag. En voor puppen was ze vooral in haar jonge jaren de supernanny, niks konden ze misdoen bij haar.
Ze bleef ook tot op hoge leeftijd speels, en niemand kon zo vertederend grijnzen als zij, juist het feit dat die smile de laatste dagen van haar gezichtje verdween waren een teken aan de wand : haar nieren gaven het op, ze werd misselijk, dus dat kon natuurlijk niet.

Ik ga haar vreselijk missen, 15 jaar van mijn leven, dat is een zeer lange tijd om verknocht te zijn aan elkaar, en voor mij stopt dat na vandaag niet maar het doet vreselijk pijn.

Onderstaande foto’s aanklikken voor groot formaat