‘…..en ik weet nergens van….!’
Zo kijkt ze nu, ja, maar dat was gisterenavond wel anders : mevrouw wilde er ei-zo-na tussenuit piepen maar heeft zich toch nog een keer bedacht.
Kijk ik gisterenavond uit het raam, zie ik Attackje daar zitten – dat is op zich al alarmerend genoeg want gewoon zitten kan ze met haar oude lijfje al lang niet meer. Blijkt ze waarschijnlijk te zijn gestruikeld over en vernesteld in het lange gras, kon niet meer recht en zat in paniek te piepen. Haar overeind geholpen : het lopen ging eerst nog redelijk, behalve dat ze rechtsachter bijna geen steun nam waardoor ze stilaan de controle over alle poten verloor want met zo’n oud lijfje kan je echt geen poot missen.
Arm ding, dat vond ze van zichzelf ook, snoepjes wilde ze niet, nee, ze wilde alleen maar erg zielig wezen. Nu is dat bij Attack nooit het criterium om tot inslapen te besluiten want ze vindt zichzelf al zielig als er een vlieg op landt maar deze keer zag ik het somber in, de hele avond kon ze niet meer zelfstandig overeind en lopen – of wat er voor moest doorgaan – kon alleen met een draagdoek onder haar buik en ook haar voorpoten gingen daarbij alle kanten uit behalve de juiste. Ai, ai, dat zag er slecht uit, ik stelde me al helemaal in op het afscheid maar wilde toch zeker afwachten tot er een nachtje overheen was gegaan en de pijnstiller (die ik er na veel drama had ingekregen) zijn werk goed had kunnen doen. De plek waar ze normaal slaapt had ik vol dekens gelegd zodat ze zeker niet op de harde, koude vloer kon terechtkomen bij eventueel mislukte rechtopstaan-pogingen en dan maar, na een extra lading avondkusjes, naar bed met een klomp in mijn maag.
Deze morgen in bed al het hele scenario van hoe en waar van het inslapen liggen overpiekeren, en dan maar met een klein hartje de slaapkamerdeur geopend….. immers, Attack is dan wel zo doof als een pier maar tóch slaagt ze er al jaren in om bij het mínste ‘opstaangeluidje’ een hoera-blafconcert aan te heffen – zal wel zijn omdat ze de andere honden in de gaten houdt.
Eerste deur open : geen geblaf….tweede deur…..geen geblaf….derde deur….nog niks 🙁 🙁 ……vierde deur …… WAFWOEFFFFWAFFFWAFWAFWAFFFFF!!!!! Doe ik de deur open, staat madam daar, alsof er niks aan de hand is geweest, op alle 4, geen manken, niks 😀 😀 !!!!
Natuurlijk gaat dit geen jaren, zelfs geen maanden meer duren maar voor nu is ze er weer nog eens terug, kan ze zich nóg wat harder laten verwennen (hoewel dat wel érg moeilijk wordt of ik moet op kaviaar overgaan en haar in een gouden mand laten slapen).
Inge geniet ervan elke dag ,want het valt toch elke keer loodzwaar als je ze moet afgeven!
Maitai is ondertussen een heel madam geworden, en kan haar mateke Nelson (golden retr.)absoluut niet meer missen
Hartelijke groeten van ons (Aldona&Patrick)
Ha, leuk dat ze weer een kameraadje heeft (y) !
En ja, ik geniet zeker elke dag van Attackje, ik realiseer mij hele dagen dat het elk uur kan voorbij zijn maar nu kwam het wel héél dichtbij………
Oei Inge ! Ik kan het me al voorstellen ….maar ze heeft dan ook een gouden mandje bij u he … en dan jouw goede zorgen er nog bij ….ze blijft ons verbazen ….geniet van elke dag !
Dat genieten van haar doe ik elke dag, ik was al altijd zot van haar, kunt ge dan denken wat het is na meer dan 15 jaar.
Aan de andere kant zal ik er wel veel verdriet van hebben als ze gaat, maar er ook vrede mee hebben, ze heeft echt álles uit haar leven geperst wat erin zit 😉 .
Oef gelukkig Elke dag is er ene. Meestal geven ze het zelf aan als het genoeg geweest is.(bij mij toch) 🍀
Verstuurd vanaf mijn iPhone
Dat ‘zelf aangeven’ is volgens mij iets dat in je eigen hoofd gebeurt – zou ik dat ‘zelf aangeven’ gevolgd hebben dan was ze nu dus ingeslapen, maandagavond 😉 .