huppelhoevertjes aan de milkbar

Daarvan heb ik een leuk filmpje  : hier 😀  .
Eerst moeten ze hard werken om een tepel te versieren, dan nog een keer hard werken om de kraan zover te krijgen dat ze opengaat en dan nóg een keer hard werken om die melkrivier naar binnen te werken . Vooral dat ‘uhh-uhh-uhh-uhh-uhh’ als ze allemaal als een getuned orkestje slikgeluidjes maken is zo lief en heerlijk om te
horen .

Je hoort het al : het gaat allemaal prima hier – nooit te hard roepen natuurlijk, maar er is niet echt nog reden tot zorgen : Sette eet prima (ze wordt zelfs náást haar melkproductie nog te dik 🙄 ), geeft ook voldoende melk en de pupjes groeien, zijn levendig, de oogjes gaan stilaan open en, wat minder leuk is : ze worden ook héél erg vocaal 😡 : als de 7 dames en 2 heren honger hebben (en dat is vaak) piepen of janken ze niet meer, maar blaffen, grommen, gillen en krijsen ze : ‘wij willen eten, wij willen eten !!!!’ Vooral ‘s nachts iétsje minder natuurlijk .

En dan hier nog een filmpje van Klein Sprotje ‘in the search of ‘supertepel’. Klein Sprotje werd al een paar keer per dag bijgevoed vanaf de 4e dag ongeveer (nadien zijn ze allemaal gedurende een paar dagen een paar keer per dag bijgevoerd) en heeft daar een ‘supertepelcomplex’ aan overgehouden : van zodra ze kleding of mijn hand/vingers ruikt of voelt denkt ze nog maar aan één ding : dáár moet ik zijn want daar vloeit de melk in heelder beken!!’
Het zegt absoluut wel wat over haar karaktertje : Sprotje wordt er geentje dat zich snel uit het lood laat slaan, dat wordt nu al duidelijk .