Het slechte nieuws : gisterenavond kreeg ik het vreselijke bericht dat Hinch, een broertje van Crunch (‘pup’ dus uit mijn laatste nest) zoek was 🙁 .
Hij was op 13/01 samen met zijn golden retriever-vriendinnetje Daisy uit de tuin ontsnapt, vriendinnetje werd diezelfde dag nog aangereden teruggevonden – ze stierf erg genoeg op weg naar de dierenarts 😥 – maar van Hinch was geen spoor meer.
Paniek alom natuurlijk, hij werd ondanks meldingen via allerlei kanalen nergens meer gesignaleerd – op woensdag was hij wel nog gezien : mankend.
Je kan veel heel erg trieste dingen meemaken met honden maar – en ik spreek spijtig genoeg uit ervaring – iets ergers dan een hond die verloren is, die helemaal overstuur ergens ronddoolt zonder eten of drinken en die je misschien nooit meer zal terugzien zonder te weten hoe of wat (zo verging het mij 20 jaar terug) is zowat het allerergste wat je op dit gebied kan meemaken, naar mijn gevoel althans.
Maar…..de goden zij geloofd…..hij is terecht, sinds vanmiddag 
! Hij lag aan de kant van de weg, verborgen onder een struik en werd daar ontdekt door een hond-mindede vrouw die hem rustig kon benaderen en het telefoonnummer van zijn penning kon aflezen. Jammer genoeg bleek hij wel een fikse breuk in één van zijn voorpoten te hebben (is ondertussen geopereerd) maar dat was eventjes het minste van de zorgen : HIJ WAS TERUG 😀 😀 😀 !!!!
Zo verdrietig de baasjes ook zijn door het verlies van Daisy, zo blij zijn ze natuurlijk met de goede afloop rond Hinch.
En ik, ik heb met hem nog een eitje te pellen, dit heeft me weer een jaar van mijn leven gekost 
.
