De aanloop naar de loopsheidstoestanden was deze keer erg spannend : de dekking was bij de vorige loopsheid mislukt (Plezantje stond als een huis maar dat kon de reu jammer genoeg onvoldoende bekoren) dus ontgoocheling aan alle kanten, mensen op de wachtlijst die je persé niet weer wil teleurstellen en mevrouw Plezantje die daarbij deze keer de spanning ook nog wat dacht op te voeren door pas 3 weken na de verwachte datum loops te worden…..
En dan uiteindelijk toch, dus op naar de verhoopte ‘pa Hovawart’ : Cartos van de Sixenburg.
Cartos was nog een groentje wat loopse aangelegenheden betreft maar goed, het is een schat van een (prachtige) reu dus ik wilde hem met plezier zijn kunnen laten bewijzen.
En of hij dat deed………………zelfs een beetje té goed, hahaha. Ik heb tijdens mijn hele fokverleden al heel wat varianten op dekproblemen meegemaakt maar deze miste ik nog in mijn verzameling : een dekking die niet lukt omwille van een té enthousiaste reu 😊 :
Plezantje had volgens haar boekje 3 dagen om te feesten – we kwamen aan op haar eerste dag, op vrijdagmorgen. Al snel bleek dat Cartos de correcte dektechniek vooraf goed had ingestudeerd (achterpoten zo dicht mogelijk bij je vriendinnetje’s achterpoten, héél belangrijk axioma!) maar één essentiële pagina uit zijn cursus bleek verloren te zijn gegaan : ‘hoe houd ik me in tot ik het magische gaatje heb gevonden ’.
Vrijdag was een drukke studiedag voor hem, eentje met veel plezier én frustratie want zijn kindertjes-in-spe kwamen overal terecht, behalve waar ze moesten – arme, arme kindertjes. En ook de nacht bracht hem weinig wijsheid want zaterdagochtend volhardde hij nog altijd in dezelfde boosheid : tijd voor een ander actieplan dus want dat arme en geduldige Plezantje moest nu toch eindelijk een keer te weten komen hoe puppies écht gemaakt worden.
Er kwam een schaar en elastiekjes aan te pas en nee, we hebben Cartos’ werktuigen niet ingekort, maar wél zijn vacht die mij als een gordijn het zicht op de gang van zaken belemmerde. Plusje’s broek(vacht) werd door Geraldine vakkundig tot twee prachtige knotjes gereduceerd en zo trokken we na een pauze in de namiddag weer aan het werk, zeer tot vreugde van ‘de verloofdes’.
En jaaaaaaaa hoor, nu ik wat zicht kreeg op de zaak (en dat mag je dus letterlijk nemen) kon ik op ‘le moment suprême’ hier en daar wat bijsturen en huppakee : éindelijk het gaatje te pakken, de eerste geslaagde dekking was een feit, oefffff!!!
Dat vroeg om champagne natuurlijk, én om een herhaling van zetten op zondagmorgen met als resultaat twee blije en tevreden hondjes en nog blijere en tevredener baasjes – yesyesyessss, let’s hope and pray for puppietjes over twee maand!
Oh leuk ! Loeka wordt nonkel !
Dat hoop ik heel erg 😀 !!
Hallo Inge,
Wens het mooie koppel veel geluk met het toekomstig ouderschap, we kijken uit naar het nieuwe nestje kleine hovawarts.
Succes.
Aaahh, René, gij zijt zeker telepathisch 😀 ? Ge gaat het geloven of niet, maar vanmorgen liep ik nog te denken aan jullie, over hoe schuldig ik me voelde dat ik alweer al die tijd niets meer van mij heb laten horen *schaamschaam* ……. Als ik een nieuw pupje heb (hopelijk!) spreek ik eens af om het te komen showen 😀 !