…. sloeg een beetje een gek figuur gisteren.
Er was een vriendin met hond op bezoek en terwijl wij buiten aan een frisse pint zaten werd Attackje-op-leeftijd er zo vrolijk van dat ze besloot om wat rondjes te gaan racen : poten wijd, staart in de krul en weg was ze, met de rest van de roedel in een sliert achter zich aan. Tot ze het bos weer uit kwam vliegen, met haar ouwe oogjes helemaal had gemist dat er een stenen boord zat rond het grasperk, helemaal onderuit ging en een meterslange sliding maakte op haar arme smoeltje dat binnen een fractie van een seconde switchte van ‘branie’ naar ‘zwaar beduusd’ 😳 .
Arm, arm meisje, al een geluk dat ze behalve een wat stukgebeten tong alleen een gekneusd ego had – hoezo een hond kan zich niet schamen….
