training ‘verkeerd-om’

Eéntje van een aantal jaren terug maar het blijft leuk om hondenhersenen aan het werk te zien 😉  :

Hahaha, heb ik gisteren weer wat bijgeleerd : wij kunnen honden trainen, maar honden kunnen ook óns trainen  .

Gezien er hier bij ons eigenlijk geen losloopgebieden zijn komen mijn honden maar heel zelden ‘vrij’ in contact met andere honden doordat de meeste baasjes braaf hun hond aangelijnd houden (ik niet natuurlijk 😆 ). Dat heeft, zoals alles, zijn voor- en nadelen, ze zijn het daardoor dus niet echt gewend. Maar gezien mijn wartjes nogal van het overdonderende type zijn (eerst even goed de les spellen, dan pas spelen) en baasjes dat terecht niet op prijs stellen laat ik ze gewoon niet zelf contact opzoeken met andere honden, dat werkt het beste.

Sette, het jongste wartje, heeft het daar het moeilijkste mee, omdat ze toch zoooooo graag even ‘leuk’ op een hond zou afstormen ….maar ja, het mag niet, zónde toch 🙁 .

Nu vertellen mensen wel vaker over het afleiden van een hond met balletjes en zo, maar dan kon ik alleen maar een beetje jaloers zitten wezen want ik heb geen balletjeshonden, tenminste niet in die mate dat het ze één millimeter interesseert als we in interessant gebied lopen – dan bekijken ze me hoogstens meewarig, met zo’n blik van ‘wil jij persé met een balletje spelen dan? Nou, ga je gang maar hoor, voor ons moet je
het niet laten 🙄 ‘.

Dan niet, niks afleiden dus, maar naar een andere hond vliegen mag gewoon niet, geen discussie dan maar    .

Maar nu heeft Sette gisteren aan zee de zaak omgedraaid. Mooi weer, kerst, ik kon het uitrekenen dat er veel honden op het strand zouden zijn, dan wil je niet dat een roedeltje van 4 wartjes met Sette op kop overal op af vliegt. En nee, ze waren heel braaf, ze deden het niet maarrrr…….wonder oh wonder, Sette ging de balletjeszaak ómdraaien : ik had toch wel (je weet maar nooit hé ) het éne balletje waar ze heel soms wel een keer een seconde interesse kan voor opbrengen meegenomen, en had haar dat wel eventjes gegeven toen we net het strand opkwamen.

En wat deed madame? Telkens ze een hond zag waar ze toch wel héél graag op af wilde, raakte ze zo gefrustreerd dat ze blijkbaar iets dacht in de zin van ‘ik mag het niet, ik mag het niet, ohhhhh, wat is dat moeilijk, wat moet ik nou, ik word helemaal zenuwachtig……….baassssssss, geef me dán maar mijn balletje     !!!!!!!’
Zoefffffff, en wég was ze achter haar balletje aan!!

Dit heeft ze zo de hele wandeling volgehouden, oh wat wàs dat balletje plots leuk!!

Ik heb dus een hond die ik niet heb geleerd dat een hond zien betekent dat je je favoriete balletje krijgt, ik heb een hond die uit frustratie omdat ze niet achter die hond aan mag, genoegen neemt met een surrogaatprooi, en die bij mij komt opeisen!

Als het maar werkt   .

Naschrift : nu, jaren later, doet Sette dat nog steeds, meer nog : aan het strand is ze om die reden zelfs een regelrechte balletjesaddict geworden, in die mate dat zelfs een border collie er amper kan aan tippen 🙂 .