Zo goed als iedereen kent wel het fabeltje : hond weet best dat hij iets mispeuterd heeft want hij kijkt schuldig/doet onderdanig/gaat naar zijn mand enz. enz.
Weer iets minder dan iedereen weet dat dit totaal niet klopt : hond voelt zich helemaal niet schuldig maar reageert op ons, zelfs al zijn we er ons niet van bewust, toch maken ze vaak uit ons doen en laten op dat we ergens niet helemaal tevreden over zijn.
Sette gaf daar gisteren even een mooie demonstratie van 
:
Ouwetje Dropje ligt graag op haar vaste stek bij de bank maar Sette ligt daar ook graag : geen probleem : er zijn twee banken dus de één gaat voor de ene, de ander voor de andere bank liggen.
Nu gebeurt het wel eens (heel toevallig hoor, daar zit echt niks achter 😈 ) dat Sette vlak na binnenkomst ‘s avonds daar meteen gaat liggen maar dan zó dicht bij Dropje’s plek dat die daar amper nog plaats heeft – tenzij ze tegen Sette aan zou gaan liggen en dat is hier completely out of the question 😮 .
Dus dan komt Dropje naar de keuken om me dat te vertellen : ‘baasjuhh, Sette is weer stout 
, ze ligt op mijn plek , ik heb geen plaats meer 
.
En gezien ouwetjes per definitie gelijk hebben ga ik dan even controleren en ja hoor, verhip, daar ligt dan altijd een breed kwispelende Sette die meteen opstaat als ik eraan kom : ‘Oepsss, sorry baasje, lag ik te dicht 😛 ? Gohhh, nogmaals sorry, had ik echt helemaal niet in de gaten 😈 ‘ .
Exit Sette, enter Dropje : probleem opgelost .
Maar nu dan gisteren : honden waren net binnen, ik was nog in de keuken en na een paar minuten stond Dropje daar een beetje sneu te wezen. Ik vraag haar dus ( 😛 ) of Sette misschien alweer op haar plek ligt, stap samen met haar de keuken uit richting bank en……..zie in de kamer Sette hoogst braaf in haar mand liggen maar wel met een gezicht van ‘oehhhhh, ahhhhhhh, ben ik alweer heel erg stout geweest (Sette moet nodig aan het toneel 🙄 )? Ze staat meteen op uit haar mand en gaat heel onderdanig met een speeltje in de bek rondjes lopen draaien, piepend van ‘ik ben toch lie-iefff, ik ben toch bra-aaff, baasjuhh 😀 ?’.
Tot zover dus het zogezegde ‘schuldig voelen’.
Sette had immers helemaal niks fouts gedaan, het enige waar ze dus puur door conditionering op reageerde was mijn vraag aan Dropje (dat ze het begrijpen zeg, wat zijn honden toch verdorie slim 😯 ) : ze moest blijkbaar weg waar ze lag.
Arm Setje, zo valselijk beschuldigd worden : dat werd een extra pakje slaag voor Dropje natuurlijk 
.
