Foei baas, mooi is dat!

Zegt Kwastje-de-Picard – en gelijk heeft ze.

Kwastje is nogal van het tegenwerken (da’s haar hobby 😛 ) dus voor haar zijn hier en daar wat speciale regeltjes van toepassing. Zo is er het avondritueeltje waarbij de honden alle 7 na het voeren van de paarden een speeltje krijgen (oké, nee, op één na, Mafje wil geen eigen speeltje, die wil alleen maar speeltjes afpakken van een ander) en daar afhankelijk van de hond snel mee naar binnen spurten of het mij eerst nog 5000 keer laten weggooien.

Kwast is bij die laatste categorie maar ze had daar maanden geleden nog een variant op bedacht : achter eigen speeltjes aangaan is leuk maar het is na een paar keer nog veel leuker om het ergens op het erf/in het bos te dumpen en het speeltje van Tiest af te pakken, of wat kattenstront te gaan zoeken als aperitiefhapje (want als iedereen binnen is wordt er gegeten door honden en katten).
Ja halloooo, Kwast, jíj moet die speeltjes niet betalen hè, weet je wel wat die kosten? Het verliezen van een speeltje was bij haar een ritueel op zich geworden dus daar gingen we wat gaan aan doen : ze moést eerst haar speeltje gaan zoeken, eerder kwam ze er niet in. Kwast is slim dus binnen de kortste keren wist ze wel wat de bedoeling was, wat uiteraard niet inhield dat ze het verloren speeltje ook altijd terugvond. Deed ze dat wel dan werd ze er bij aankomst natuurlijk uitvoerig voor beloond maar het bleef haar toch steken dat ze zich zomaar gewonnen moest geven dus heel vaak bleef ze een beetje buiten rondslenteren, met gevonden speeltje in haar bek, wachtend tot ik zou zeggen ‘kómaan, Kwast, breng het naar binnen!’. Toen ze doorhad dat ik echt echt écht wilde dat ze het binnenbracht bedacht ze een andere Kwastjestaktiek en maakte er een sport van om buiten pal naast de deur te gaan zitten, speeltje in de bek : ik moést en zou het haar eerst vragen, voor minder bracht ze het niet.
Nou, dat ging heel lang goed, tot ondergetekende dat ‘spelletje’ een beetje zat begon te worden – mevrouw wist perfect wat de bedoeling was dus dat gingen we anders oplossen : de zoveelste keer dat ze weer zonder speeltje aankwam of mét speeltje buiten bleef staan/zitten deed ik de deur voor haar neus dicht : ‘Dág Kwastje, WIJ gaan nu lekker eten, námmmmie!!!!’

Whahahaha, dat lukte me maar één keer, de volgende dag kwam ze met het allerliefste gezichtje metéén haar speeltje binnen afgeven – goéd zo Kwastje, brááááfffff, dát is dus de bedoeling 😀 !’ . Maar natuurlijk is ze heel af en toe de boodschap toch weer eens vergeten en komt ze speeltjesloos aan waarna ze op mijn ‘wel, waar is het speeltje?’ snel weer het erf oprent om het te zoeken – vindt ze het dan heeft ze geluk, vindt ze het niet dan is het wat dat avondeten betreft jammer maar helaas, pindakaas 😛 .

Maar dan gisterenavond : de hele bende dus spelend naar binnen, inclusief Kwast – ik had haar speeltje alweer 5000 keer weggegooid dus ik wist zeker dat ze het had maar nadat ik binnen eerst nog één en ander wegzette zag ik haar staan, mij aankijkend, zonder speeltje in de bek. ‘Zo Kwast, waar is je speeltje. Ga maar zoeken!’
Kwast naar buiten, zoek-zoek-zoek, géén speeltje…..’Vooruit Kwast, zoek maar, wáár is het??’ – weer zoek-zoek-zoek, eerst buiten, dan overal binnen, en toen ging ze tegen de kast aanstaan waarop de doos met alle (ook zo’n 5000 😛 ) speeltjes staat. ‘Ja, haha, dat had je gedacht, oké, dáár ligt het vol speeltjes maar dat is niet Jouw Speeltje hè?!’
Wéér zoek-zoek-zoek, wéér tegen die kast opstaan en omdat ze dat anders nooit doet ging ik voor de vorm eens kijken……………..Oepssssssssssssssssssssssss, sorry Kwastje, verstrooide baasje had je speeltje al weggelegd – twintigwerf sorry meisje, je had deze keer helemaal gelijk en was gewoon superbraaf geweest met speeltje binnenbrengen 😆 ……..